Bilge Ç.

Yazdıklarım öğrencisi okuduklarımın…

Yoldayım…

Yüküm, yaşanmışlıklardan yükünü almış yüreğim.

Ağır mı ağır …

Ve ağır mı ağır ilerleyebiliyorum.

Yoldayım…

Son bir adım, son bir nefes…

Yıkıldı içimdeki engeller açıldı kafes,

Dur de durayım artık, ol de olayım…

Yoldayım…

Ne vakit çıktım unuttum,

Ne zaman varırım bilmiyorum.

Bildiğim, derin bir suskunluktayım.

Dokuz yıldır hayatla yalın kılıç mücadele eden atmış yedilik Bilge Abla misafirimizdi bugün hem anlattı hem ağladı, rahatladı.

Yorgundu çok, eşini kaybettikten sonra daha da ağırlaştı sağlık sorunları, 2018’de alınmanın eşiğinden dönüldü midesi, son anda kanser tedaviye cevap verdi de o gün bugündür kontrol altında. Eşinden kalan cüzi bir maaş ve SYDV’den aldığı aile desteğiyle dönüyor evi. Yemiyor içmiyor önce kirasını veriyordu ki laf gelmesin, zar zor kurduğu düzeni bozulmasın istedi ama olmadı oturduğu evden bu ay çıkmak zorunda üstelik yeni bulunan ev yaklaşık iki kat maliyetli.

Korkuyordu, hastalığına kadar temizliklere giderek okuttuğu akademik olarak da çok başarılı evladına yetememekten. Az kalmıştı çünkü oğlu yurt dışında burslarla yüksek lisans yapıyor ve inşallah da bir yıla kadar yurda dönüp elektronik haberleşme ile ilgili güzel işler yapacak.

Yorgundu, arada derin derin iç çekiyor ve devam ediyordu anlatmaya… Ev sahibinin halden anlamazlığını, yalnızlığını, evladının başarıları ve okuma arzusunu, hastalıklarla olan imtihanını…

Kesmiyordum ki döksün içini zira belli ki uzun zamandır ya o kimseye açamamış duygularını ya da kimse kulak vermemiş bu içsel feryada.

Sonra birden sustu ve biraz mahcup ne çok konuştum da başınızı şişirdim helal edin hakkınızı diyerek kalktı yerinden bir emanet getirip bırakıp gider gibi ayrıldı odadan Bilge Abla… Biliyordu çünkü derdi derdimizdi ve varsa yapılabilecek bir şey olurdu mutlaka.

Evladını sırtlayıp, o okusun, eli ekmek tutsun ve dara düşene imdada koşsun duasıyla düştüğü bu yolda birlikte ulaşacağız inşallah mutlu sona.