Hacer Ö.

Sağlık- Trafik Kazası-Ameliyat

Yorgunluklarım yo/ğ/ruldu kendimi sırtlayıp yol aldığım hayatta,

Ve duruldum!

Kendi kendimi yo/ğ/ruldukca bulduğumda.

Hacer Abla ve atmış yaşını geçmiş eşiyle yolumuz ilk Maraş depremi sonrası kesişmiş o dönemde karınca kararınca yanlarında olmuştuk.

Sonrasında teşekkür edip destekler için ve şehir biraz toparlanınca amcanın alt baremden aldığı emekli maaşıyla kendi yağlarında kavrulduklarını iletip dosyayı pasife aldırmışlardı.

Bayram sonrası kurdukları temasta öğrendik ki yaklaşık dört aydır zor zamanlar geçiriyorlar ve bu sefer kurduğu yuva 2025 başında yıkılmış iki ve altı yaşında iki erkek evlat sahibi oğulları için çalıyorlar kapımızı ki zira otuzlu yaşlarda dondurma tezgahtarlığı yaparak hayatını kazanan Özgür Bey Mart ortasında çok büyük bir trafik kazası geçirmiş.

Aylar süren (yoğun bakım, ameliyatlar, tedaviler) hastane süreci sonrası şimdi koltuk değnekleri ile yürüyebilse de çok daha iyi ve inşallah ciddi sorunun devam ettiği tüm çapraz bağları kopan sol ayağı için gerekli operasyonlar yapılır, fizik tedavi ve uzun bir yol olsa da tedaviler uygulanırsa daha da iyi olacak.

Hacer Abla kendini unutmuş, can paresi evladı ve onun evlatları iki torunu için çırpınmakta ki yalnızlık ve çaresizlik hissine bağlı yorgunluk ve yılgınlığı sesine yansımış.

Anlattı uzun uzun, yaşadıklarını, torunlarının boynu bükük kalışı ve anneleri gittikten sonra babalarını da kaybetme korkularını. Hastane süreçlerini, mali olarak yetemediklerini, eşe dosta borçlanıp kimseden daha bir şey isteyecek yüzleri olmadığını… Anlattı, anlattı…Arada göz yaşları karıştı sözlerine. Kesmedik, tamam biz bu ameliyat için gereken desteği bulmaya çalışalım demedik ki başta döksün içini , rahatlasın.

Sadece üniversite hastanesinde yapabiliyorlar bu ameliyatı dedi derin bir offf çekti ve devam edecekti ki “Ne güzel işte Mevlam çaresiz dert vermesin inşallah zor ve uzun bir yol olsa da şifası var kardeşimizin…” diyerek girdim araya ve “Sen üzülme, ameliyat ve medikal malzemeler için gerekli olan miktarı dert etme inşallah binlerce hayra vesile olan kardeşlerimiz bunu da üstleneceklerdir.”

Durdu bir süre sessizlik oldu…Belli ki konuşmaya zorlanıyor ve ağlıyordu ama bu sefer göz yaşları umutla mutluluktan akıyordu.