Hasan T.

Barınma-Ev Yapımına Destek

İnsan,

Ne uzağından korkar yolun,

Ne iniş çıkışından.

İnsan,

Ne sırtındakinden yorulur yükün,

Ne omuzladığından.

İnsanı yalnızlık korkutur sadece,

Ürker insan,

Yaradana mahsus yalnızlıktan!

“Özger (rüzgar) esti ki ne özger. Ne kapı pencere koydu ne çatı, derme çatmaydı; kulübeydi ama başımızı sokuyorduk hiç değil, aldı, yıktı gitti”

Sonradan adının Hasan olduğunu öğrendiğimiz amcamız telefonda içini, derdini, kah göz yaşıyla kah duayla döktü.

Karadeniz’in yükseklerinde babadan kalma ve artık kullanılamaz olan bu köhne ev ve küçük bir bahçe sadece hem işitme, hem görme ve hem de kronik kalp rahatsızlığı olan amcaya. Yıllarca nafakasını gurbette çalışarak çıkarttı ama sağlık sorunları ilerleyince malulen emekli oldu ve bu tek cüzi gelirle ailesini geçindirmekte, lise çağında olan iki kızını okutmakta. Onlara sebep okul dönemi yine İstanbul’da ama hem sağlığı hem de hayata dair maliyetleri aşağı çekmek için yazları ve aslında her fırsatta kaçıyordu memlekete baba yadigarı emektar evi varken.

Şimdi onun yerini tutmaz ama bir bina yapıp aile saadetiyle yuvaya çevirmelerini sağlamak lazım. Eş, dost, komşular ve yerel kurumlar bir araya gelmişler bizi de bu imeceye davet etmekte Hasan Emmi.

Bu kışa değilse bile bahara biter de inşallah yaza giresin içine zira aramızda kalsın dediğin bana emanet ettiğin için detayını veremeyeceğim konuşma yara içimde.