Abdulcebar C.

Konuşur bazı fotoğraflar!

Biz ne z/amansız kasırgalar atlattık,

Buz tutmuş yürekleri gördük de donuk bakışlarda,

Hep sıcacık tuttuk içimizi, kış a/yazında umudu ısıttık.

Dokuz yıl önce üniversite eğitimin son yıllarında okul harcıyla ilgili sorun yaşadığında gerekli desteği almasına vesile yazdığı mektupla tanıdığımız Abdulcebar kardeşimizden yeni bir mektup aldık bu sabah. Yine sıcacık, samimi ve sanki eski bir dosta yazılmışçasına içten.

Hal hatır soruyor, geçen sürede takip de ettiği ve imkanları doğrultusunda SMS vb destekler de çalışmalar için kurumu kutluyor. “En dar zamanımda soluklandırdınız, harcın süresine çok az kalmıştı ve yetişmeseniz belki mezun olamayacaktım ya da okul uzayacaktı.” diyor ve günümüze geliyor.

Mekanları cennet olsun inşallah aylar önce peş peşe kaybettiği diyaliz/böbrek hastası babası ve kanser olan ağabeyine bakmış yıllarca. İki ağır ve sınavı zorlu hastalık. Hastane süreçleri, diyaliz, kemoterapi… Onların hem hastane hem de sonrasında evde bakım süreçleri düzenli bir kurumsal işe girmesine mani olmuş. O da alanına yakın ve yeteneği olan fotoğrafçılığa yönelmiş. Bazen kendi bulduğu bazen de okuldan arkadaşlarının ayarladığı özel çekimlere giderek hem harçlığını çıkartmış hem de evlatlık ve kardeşlik vazifesini aksatmamış.

Baba ve ağabeyinin son zamanları normalden daha ağır geçmiş ki bir süre davet edildiği işlere de gidememiş. Ekonomik olarak dara düşünce makinasına kıyamamış ve şükür ki hala duruyor ama bu sanatı icra etmekte kullanılan özel aparatlardan bazılarını satmak zorunda kalmış ve lens gibi bazıları da teknolojik olarak günün gerisinde kalmış.

Şimdi tekrar hem hayata tutunmak hem de nafakasını çıkartmak için konuşan fotoğraflar çekmek, duygularını, acılarını ve umutlarını sözsüz konuşan kadrajlarda haykırmak için ekipmanlarının tamamlanması kafi.

Bir gün sözü de var kuruma gelip albüm yapacak bakalım iyilik y/olunca koşan Deniz Fenerlerini nasıl anlatacak.