Hayata bir sıfır yenik başladı derler ya işte Abdullah da bu sınıfa dahil edilebilecek bir çocuk.
Hayata bir sıfır yenik başladı derler ya işte Abdullah da bu sınıfa dahil edilebilecek bir çocuk. Doğuştan fiziksel engelli. Doğarken beli açık doğmuş. Belden aşağısında sinirleri yok. Doktorlar omuriliği eksik demişler. Daha dünyaya gözlerini açışının 3. gününde bunun için ameliyat olmuş. Doğduğunda aslında başka bir problemi daha varmış ama aile bunu ancak Abdullah 6 yaşındayken fark etmiş. Böbrek yetmezliği tedavisi başlamış Abdullah´ın. Bunun için de ameliyat olması gerektiğini büyük bir hevesle okula başlamasından 3 ay sonra öğrenmiş. Ameliyat okula ve okuma yazma öğrenmenin hevesine ara vermesine neden olmuş. Ameliyat yaraları iyileşince döndüğü okulunda arkadaşları dalga geçmişler onunla. Bu Abdullah´ın okul sevgisini de okuma aşkını da öldürmüş. Doğduğundan beri tedavisi hiç bitmemiş Abdullah´ın, sürekli doktor kapılarında. Babası artık emekli. Emekli maaşıyla Abdullah´ın tedavisini ve diğer 6 kişilik ailesinin geçimini karşılayamayınca bir arkadaşının yanında getir götür işlerine bakmaya başlamış. Şimdi aile geçinebiliyor ama Abdullah´ın en büyük isteği olan akülü arabayı ona alamıyor. Abdullah´ın isyan edip etmediğini, durumuna üzülüp üzülmediğini sorduğumuzda annesine "Abdullah önceleri isyan ediyordu ama artık gelenin Allah´tan olduğunu söylüyor, kardeşlerinin sağlam olmasına seviniyor, aklı başında, metin bir çocuk o" diyor. Abdullah´a akülü arabayı kullanıp kullanamayacağını sorduğumuzda ise "bir kez ayağımla basamam ama ellerimle kullanırım." diyor. Ne dersiniz, 12 yıllık ömrünü hastalıklarla geçirmiş Abdullah´a akülü arabasını hep birlikte hediye edip, ayaklarının yokluğunun acısını hafifletelim mi?
