Bu kaçıncı günün hangi saati an farkındalıkla yaşama vakti!
Düşündüm, bulamadım.
Anladım, anlatamadım.
Gördüm, duyamadım.
Düştüm, u/yandım!!!
Diyor 70’lik koca çınar yazdığı mektubunda özetle. Ve “Ne zaman o kaza gününü hatırlasam şimdi yerinde olmayan sol bacağımın beni bayıltan acısını duyarım yüreğimde.” diye ekliyor.
Adeta yeşil bir denizle kaplı Karadeniz’in yükseklerinde bir orman köyünde oturmakta Ahmet amca ve bahsettiği elli yıl önceki kaza da ormanda kesimi sırasında üzerine ağaç devrilmesi. Aslında kazada kopmamış bacak, eski usulle sarmışlar, yaraya iyi geleceğini düşündükleri şeyler sürmüşler. Bir süre sonra görülmüş ki bacak iyileşmek yerine daha da kötü olmuş ve çürümeye başlamış. Merkeze hastaneye gidildiğinde ise iş işten çoktan geçmiş ve mecburen Ahmet Amcayı kurtarmak için kesmişler bacağı.
Bu güne kadar koltuk değnekleriyle yürümüş, bir süre ulaşımını at ile sağlamış. Son yıllarda yaş ilerleyip güçten de düşünce tekerlekli sandalye kullanmaya başlamış lakin bu ihtiyacına cevap vermemekte. “Ne camiye gidebiliyorum, ne çarşıya inebiliyorum onunla” diyor. “Teyzen de yaşlı!!!”
Evet Ahmet Amcanın hem hayat arkadaşı hem eli kolu Bülbül Teyze 77 yaşında. Maşallah kimseye muhtaç olmadan hem kendi hem Ahmet amcanın ihtiyaçlarını görüyor hatta evin etrafında halk dilinde “Çitenlik” denilen bağ bahçe bile yapıyor ama yaklaşık 90 kg olan Ahmet amcayı köy yolunda kilometrelerce uzakta olan cami ve çarşıya tekerlekli sandalye ile götürecek güç ve takati yok.
“Hiç gerçeğini görmedim ama televizyonda izledim kendi kendine giden tekerlekli sandalyeler var. Ahhh olsa onlardan bir tane ne var” diyen, bacağını bir ulu ağacın altında kaybeden ulu çınar daralmışlığını, ele bakmaktan sıkılıp, yol gözlemekten yorulmuşluğunu çok iyi anlıyoruz.
Bayram namazına o dediğin kendi giden ve senin olacak sandalye ile gideceksin inşallah.