Damlada dizli deryayı görenler, yoktan var olan c/anda hayatın sırrına ererler!
Bazen hiçbir kelime hiçbir anlama gelmiyor.
Anlamış gibi yapıyoruz da…
Ne akıl ne yürek buna kanmıyor.
Çare konuşmamak mı,
Yoksa, acaba duymasak mı?
Kapatsak g/özümüzü mesela sıkı sıkı zindan k/arasına,
Saklasak b/aşınızı bencilliğin şaşalı şatosuna.
Anlar mıyız anlamını aradığımız hayatın anlamını,
Yoksa uyanır mıyız gafletten sarılıp insanlığımıza.
Bugün elimize ulaşan bir mektup yine çok söze hacet bırakmayan cinstendi. Asiye Hanım iki evladından büyüğü olan altı yaşındaki Elif’in sessiz hayatını duymamız için kaleme dökmüştü içini. Elif doğuştan sağır ve dahası ne dış kulakları var ne de kulak kanalları. Beş yaşına kadar işe yarayan bir aletle duymuş az da olsa ve bu sayede konuşmaya başlamış ama artık bir dizi ameliyatlarla önce dış kulakların sonra da kulak kanallarının yapılması gerekmekte.
Biraz zaman alacak, uzun sürecek ama inşallah dört ameliyatla bu yılın sonunda Elif hem duyup konuşacak hem de arkadaşlarının kulaklarında gördükçe imrendiği, akıttığı yaşlarla annesinin yüreğinin yaralandığı küpeleri takabilecek.