Ayşe B.

Zor zamanları anlatmak da zor yaşamak gibi!

Y/araladım gönlüm seni,

Y/araladım ellerimle.

Lokman değilim şifa bilmem,

Gizli devayı ararım kendi derdimde.

Ellili yaşların başlarında on sekiz ve yirmi üçünde iki yetimine iki yıldır hem ana hem baba olan Ayşe Abla.

“Çok direndim, çok düşündüm hakka mı girerim acaba diye size yazmadan, yardım istemeden önce” diyor. Diyor da susuyor uzun uzun. Belli almaya, istemeye alışık olmadığı.

“Burası, bizler ve tüm yardım edenler sizler için varız. Hepimizin elinden dara düştüğümüzde tuttu iyiler hayat yolunda. Sakın öyle düşünüp ne kendinizi ne bizi üzün.” Cevabımıza yanıtı

“Yakında bitince oğlumun okulu ve kapanınca sağlığında rahmetlinin yaptığı borç kalan maaşı yeter bize ama…” oluyor.

Zor bir görüşme oldu ikimiz içinde ama inşallah birlikte tez zamanda derde deva olmak için koşacak sizlerle derin bir nefes aldıracağız Ayşe Ablaya. İki can paresi iki evlat biri üniversite son sınıfında babanın sağlığında başladığı ve çok istediği okulun. Son beşiği kızı da bu sene inşallah girecek gönlünde yatan bölüme, okula ek hazırlanıyor üniversite sınavına.

Hiç merak etme abla dedik, sen hiç merak etme bizim borcumuz rahmetlinin yetimleri için yaptığı borç ve eğitimleri için de ne gerekiyorsa elbirliğiyle inşallah.

Şaşkınlığını da saklayamadı, kederini saklayamadığı gibi…İki damla yaş s/üzüldü g/özünden ama bu defa endişe ve üzüntüden olmadığı aşikardı.

Biz duyduk size ulaşacak bu dua. “Allah’ım senin rızan için darda kalana kulak vereni sen zorda koyma”