Cevdet T.

B/ana varmak için b/iz gerek!

Dar vakitlere sıkıştırmak yetmedi,

Çifte prangalar da vurduk gönüllere.

Uçsuz bucaksız karanlık yollar yürümekle bitmedi,

Mahpusuz zindan zindan firari sürgünlere.

Dursak bir an,

Baksak bizden y/ana.

Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu,

Görsek, anlatılınca büyüsü bozulur mu diye korktuğumuz mutluluğu.

Gün hiç batmamıştı ki oysa yeniden doğsun,

Çözülür prangalar, ah be insan fark et kendini bir gül ne olursun.

Yiğit beş yaşında anne babası onu öpüp koklamaya doyamadan henüz bebekken hastane günleri başladı şifa duasıyla. Zor, uzun ve meşakkatli bu yolda yalnızlığı ve çaresizliği hissetmedim desem yalan olur ama hep taze tuttum umudumu, dualarla güç buldum diyen babamız gündelik inşaat işleri ile nafakasını çıkartıyor her ne kadar bu sıralar evladının şifa arayışı için çalışamasa da. Ne güzel duadır “İnsanla kesişsin yolunuz hep” sözü. Onlarında karşısına iyi, duyarlı, hasta evlatlarını kendi çocuklarından ayırmayan insanlar çıkmış ki onlardan birisi vesile oldu bize de ulaşmalarına.

Biri üniversite, biri lise biri de ilköğretim de okuyan dört kardeşin en küçüğü Yiğit’in kasları eriyor, bunu durdurmak için tedavi görürken inşallah tamamen sonlandıracak tedaviye de ulaşması umut ediliyor.

Biz de yavrumuz bu süreci en hafif kayıpla atlatabilsin, onun için çok önemli olan fizik tedaviye gün sayısını arttırarak devam edebilsin diye gönül birliği yapmaya davet ediyoruz sizleri.

“Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu” keşke!