Cuma 14 yaşında, 5. sınıfa gidiyor, nasipse seneye 6. sınıfa gidecek. Babası çiftçi.
Cuma 14 yaşında, 5. sınıfa gidiyor, nasipse seneye 6. sınıfa gidecek. Babası çiftçi. 14 dönüm tarlaları, bir de inekleri var. Tüm gelirlerini bu tarla ve inekten sağlayan aile, kimseye muhtaç olmadan yaşamaya, kendi yağıyla kavrulmaya çalışıyor. Bize mektubu Cuma yazmış. Ailesinden ve kendisinden bahsetmiş. Kimseden bir şey istemeden bugünlere kadar geldiklerinden bahsetmiş. Ama kendisinin bizden, daha doğrusu sizlerden bir isteği var. Bu isteğinin babasının karşılayamayacağını biliyor kendisi. Akıllı ve zeki bir çocuk Cuma. "Benim için kimse üzülmesin özellikle annemle babam" diyor. Cuma doğuştan engelli. Dizlerinden aşağısı tutmuyor, yani ayaklarının üstüne hiç basamamış Cuma. Bir kez olsun ayaklarının üstüne basabilmek için, yeşil kartı ile 5 kez ameliyat olmuş. Doktorlar, "Bundan sonra umut yok, yolun sonu" demişler. Tüm umutları tüketmiş Cuma ve ailesi. Bir alternatif sunmuşlar Cuma´ya, eğer isterse dizlerinden aşağısı kesilecek ve protez takılacak. Bu sayede Cuma ömrü boyunca tatmadığı bir duyguyu tadacak, ayaklarının üstünde duracak ama aslında durduğu ayaklar onun olmayacak. Ailesi perişan olmuş ama Cuma yaşam sevincini yitirmemiş. "Varsın ayaklarımın üzerinde durmak nasıl bir duygu bundan sonra da bilmeyeyim, ama bir akülü engelli aracım olursa ayaklarım bende kalır, kimseye de yük olmadan hem okula hem de istediğim yere giderim" demiş. Cuma´ya ayaklarını veremiyoruz belki ama ona rahat hareket kabiliyeti sağlayacak akülü engelli aracını sağlayabiliriz. Değil mi?
