Hayata tutunmaktır yaşamak..!
Berekettir yolculuk, umuttur...
Yeniye, yine yeniden yol almak...
Paylaşmaktır yolculuk,
Anı oracıkta yanında bulduklarınla...
Hasreti... Ardında kalıp yüreğinde olanlarla...
Olmaktır "yOL"culuk...
Cesur, fedakar, azimli, kararlı ille de gönlü alçak...
Ve içindeki çocukla başbaşa kalmaktır..."
Tek başına kalakalsan da hiç yalnız olmamak.
Doğumla başlayan hayat yolunda herkesin hızı da sınavı da yoldaşı da başka. Bu kez sizlerle Aydın’dan İzmir’e oradan İstanbul’a uzanan şifa arayışı için can cana yol alan bir ana kızın hikayesini paylaşacağız. Tuğba hayatın baharında bir inşaat mühendisi yirmi beşinde daha. Okulun bitişinden kısa bir süre sonra halsizlik şikayetiyle gittiği hastaneden lösemi olduğunu öğrenerek çıkmış ki aslında çıkmış demek yanlış olur o gün bugündür hastaneler evi olmuş. Aydında başlayan tedavi İzmir’e oradan da İstanbul’a düşürmüş yollarını. Annesi tek başına büyüttüğü evladının sağlığına kavuşması için hiç düşünmeden 17 yıldır çalıştığı işinden ayrılmış hem onunla tedavi sürecinde ilgilenebilmek hem de kıdem tazminatını alarak tedaviyi yaptırabilmek için. İstanbul’da dört ay önce başlayan tedavi iyi gitmekte ama hem hastane, hem kimi kimseleri olmayan bu şehirde barınma ve diğer masraflar annenin elinde avucunda ne varsa bitirmiş. Bir haftadır borç, harçla süreci götürmeye çalışan annemiz hastanenin bulunduğu kaymakamlığın kapısını çalınca onlar kalan tedavi sürecinin ilk ayına destek olup kalan son ay için de bizi davet ettiler “yaşamak hayata tutunmaktır” diyen bu anne kızın hikayesine ortak olmaya.