Emine T.

Düne minnet yarına umutla el salla günde zira c/anda dünün emeği yarına nimet

Yola,

D/alıp geçmişte v/erdiklerinle çık...

Durma sakın...

Yarına yetişmek hemen değilse de yakın.

“Kar dağına dert insanına göre” derdi babam on dokuz yıllık kurum geçmişimde bunu çok daha iyi anlıyorum. Öyle sınavları öyle tevekkül ve teslimiyetle veriyor ki yüce yürekli insanlar.

Emine Hanım da bunlardan biri. Önce eşini, sonra kızını toprağa vermiş aynı hastalıktan ve geride kalan iki oğlu var ve biri kalp diğeri de anne ve ablayla aynı derde düçar. Yirmi iki yaşında, hayatının baharında bir delikanlı Şakir. Babadan miras ona peş peşe operasyonlar geçirdiği tümör.

“Şükür diyor Emine anne, çok şükür aldılar illeti ve şimdi ışın tedavisi uyguluyorlar. Artık bir ayağımız burada olacak oğlum iyi olsun da değil ayda 2-3, beş on defa gelirim.”

Yıllardır canlarına şifa arayışıyla hastane hastane gezen, ikisini toprağa veren bu yorgun anne kalan iki fidanına can suyu şimdilerde. Tek geliri rahmetli babasından kalan cüzi bir emekli maaşı ile çocukların engelli maaşı olan Emine Abla yaşadığı küçük Anadolu ilinde bu beyin operasyonunu yapacak doktor olmayınca kalp hastası küçük oğlunu akrabalarına emanet edip tutmuş komşu ilin yolunu. Bir süre daha orada kalacaklar. Gün aşırı ışın tedavisi görüyor zira Şakir. Ve belirli aralıklarla yine hem kontrole hem de tedaviye gelecekler yine. Bir aile dostu aracılığıyla otele göre daha uygun bir misafirhaneye yerleşmişler.

Kendileri de zordayken elinde avucunda olanları çıkartıp tedavi için verenleri madur etmekten korkuyorum dedin ya; korkma Allah onlardan razı olsun ve evladına şifa versin.

Mevla zor zamanlarda el uzatıp, derdi hafifletenlerimizi çoğaltsın inşallah ve hiçbirimizi evlatlarımızla imtihan etmesin.