Engin C.

Sağlık-Çocuk-Tedavi

K/ördü zaman;

Takıldık kaderin ağına!!!

Borçlu mudur acep hep aydınlıkta hüküm süren gün karanlıkların bekçisi geceye. Ya da ayın hilalini yıldız yıldız gerdanına takmış gece güne, dingin anlar ona düşüyor diye.

Biz insanoğlu severiz deli sorular sormayı ve dahi hep de kendimiz vermeyi cevapları. Üstelik bunu kendimizi başkalarının yerine koyarak yaparız ki kestiğimiz ahkam kan revan.

“Ben olsam öyle yaparım… Onun yerinde olsam böyle olur...!”

Oysa ne biz oyuz ne de bunun yerinde. “Hep kendini aramalı, derdi babam İnsan. Derdi de çocuk aklımla bir garip gelirdi. Kendini nerede ve niye arayacaktı ki… O zamanlar böyle telefon felan da yaygın değildi Allahtan yoksa rahmetlinin kastettiğini telefon etmek olarak da algılayabilirdim.

Şimdi anlıyorum yüreği mirasım olan adam! Anlatabiliyor muyum bilemesem de anlıyorum. Farkında bile değil çoğumuz en büyük servetimizin kendimiz olduğunun, çok azımız onla anda ve geç de olsa uyananlar dünlerde yitirdiği benliğini umut bu ya amansızca koşar adım aramakta her yanda.

Az önce bir buçuk yaşını yeni geçmiş ve bir aydır sağlığıyla ilgili mücadele eden Lina’nın babası Engin Bey ile kızının genel ve tedavi durumunu konuşurken sekiz yaşımda kaybettiğim babamla aylar önce sanki o varmışçasına özlemi dindirmek için yaptığım ve yukarıda aktarmaya çalıştığım cümleler düştü aklıma.

Yaşamlar farklı farklı ve acaba daha sağlıklı, daha geniş imkanlı olanların bunlardan yoksun olanlara bir borcu var mı? Yoksa Mevla tam da bu noktada hayrını murat ettiği kullarının devreye girmesini mi arzulamakta.

Ne kadar şükretsek az hem sağlık ve afiyetimize hem de bir vesileyle darda kalanların yürek seslerini duyuyor olmamıza.

Lina lösemi hastası bir ateşlenme ile Sivas’ta başlayan hastane serüveni tanı konulduktan sonra devam etmekte Ankara’da. Yavrumuz önce yaşadıkları ilde sonra da sevk edilen ve daha sekiz dokuz ay kalacakları başkentte yoğum bakımda ünitesinde tedavi altına alındı. Göz bebeklerinin aniden çıkan bu durumunun şaşkınlığını atamadan aile tedavi için zorunlu il değiştirmek zorunda kalınca ikinci şoku yaşadı zira bir fabrikada işçi olan baba ücretsiz izne ayrılmak zorunda kaldı. Öyle elinde avucunda birikimi olan bir aile de değiller ki hazırdan yesinler, onlarla tek geliri on dört bin lira emekli maaşı olan dede de düştü yollara…

Ve şimdi yavrumuz yoğum bakımda, anne uzaktan bir akrabada çünkü yoğum bakımda refakatçi alınmıyor ancak inşallah yakında servise çıkınca yavrusu o yanında kalacak. Engin Bey günlük yurt, pansiyon gibi bir yerden oda tutmuş yakında memlekete dönecek babasıyla kalıyor bir yandan memleketteki evin kirasına bir yandan buna yetişmeye çalışmakta…

“Dokuz ay dediler dokuz ay sürer en az tedavis”i derken iki damla yaş eşlik etti kelamına ve ekledi içi yanan baba “Olsun dokuz ay doğacak diye nasıl bekledikse heyecanla , dokuz ay da şikayet etmeden şifa bulması için bekleyeceğiz umutla!”

Ve inşallah biz de hep beraber yanlarında olacağız umuda güç verip sessizce.