Ergün D.

Okul yolunda adım adım umutla!

Hey kardeşim!

Bir dakika sadece bir...

Kapat gözlerini ...

Kalk yürü hissetmeden bacaklarını, tutunmak istediğinde duvara ellerinin olmadığını fark et. Yardım çağırmak için bağırdığında konuşamadığını ...Duyma, duyama, bu kara sessiz bir rüya...

Hey kardeşim!

Canda yaşadın ya bu duyguları. Her saniyesinde içselleştirerek engelli kardeşlerinin hissiyatlarını.

Hiçbir engel hiç bir şey için engelleyemez seni...

Görmeyene göz, duymayana kulak, konuşamayana dil ve yürek yürek koşan ayak "ÖZ"ümüz, bizi gerçek engelli yapacak tek uzvumuz.

Özünde engel barınamayanlara selam olsun.

Sevgi engel tanımaz...

Mehmet Şevki, on yedisinde yağız bir delikanlı. Emin adımlarla yürüyor hayallerine. Lise sonda şimdi ve inşallah seneye üniversiteli olacak. Bir okulun güz ve kış dönemlerinde asgari ücretle kaloriferlerini yakarak onu ve ilköğretime giden iki kardeşini okutan babası bu hayattaki kahramanı. Duygu ve duyarlılığı gibi doğuştan sağ ayağının olmayışıyla da bir çok yaşıtından ayrışıyor bu güzel delikanlı.

Çocukluğundan beri protez kullanmakta ve o büyüdükçe de değişmek zorunda onun ayakları üzerinde sapasağlam durmasını sağlayan bu alet. İki yılı aşkın bir süre önce altıncı kez değişim ihtiyacı okulunda oluşturulan imece ile sağlanmış. Sınıf arkadaşları ve öğretmeni ön ayak olmuş ve onun haberi olmadan ailesiyle çözmüşler bu işi. Şimdi ise hem maliyetlerin artması hem de ekonomik olarak kendilerinin de zorda oluşu arkadaşları için bizim kapımızı çalmalarına vesile olmuş.

Engelliler haftasına yetiştiremedik bari ay, yıl bitmeden arkadaşımız tekrar ayağa kalksın istiyoruz. Eski protezi hem kırık, hem de işlevini yitirdiği için taktığında zarar ve acı veriyor ona bu yüzden bazı günler okula gelemiyor dediler.

Bu gönlü güzel, vefalı gençlere konu bizde sizin gibi dostu olanların sırtı yere gelmez diyerek bir hafta süre istedik. İnşallah mahcup olmaz, umudu yolda koymaz, Mehmet Şevki’nin başarılı eğitim yolcuğunda katkı sağlarız duasıyla.