İyilik adım adım!
Kıran kırana sürüyor hayat.
Kırmayı marifet sayanların yalnızlık ordusuna gönüllü katılıyor kırılanlar.
Ve zaman;
En iyi öğretmen ya vurmaz yüze,
Kırdığı yerden kırılmak neymiş vakti geldiğinde kulaklara fısıldar.
Figen Hanım kırk üçünde ve tam on beş sene önce geçirdiği trafik kazası sonrası sol ayağını diz altından kaybetmiş diğerinde de ciddi hasarlar oluşmuş bir dizi ameliyatla onu kurtarmışlar şükür.
Bir yanı hep eksik kalan kardeşimiz dört yıl önce eşini ahirete uğurlarken geride kalan hatırası şimdi on üç yaşında olan oğluyla tutunmuş hayata. Haşim ağabey günü birlik çalışıp, tarım işçiliği yaparak geçinen biri olduğu için geride oğlu ve eşine bir maaş da bırakamamış.
Figen abla engelli maaşına evde odun ateşinde pişirip satmaya çalıştığı tandır ekmeğinden kazandıklarını ekleyip hem kirasını hem de evladı ile kendinin nafakasını çıkartmaya çalışmış ve başarmış da.
“Ben ayakta durmalıyım ki evladım da durabilsin” cümlesiyle bitirdiği bize yazdığı mektubunda tek bir talebi var. On iki yıl önce yapılmış ve kaybettiği ayağının yerini alan artık kullanılamayacak durumda olan protezinin değişimi için eşten dosttan, çevreden, komşu ve akrabalardan toparlamaya çalıştığı maliyetin eksiğini tamamlamamız.
Çok söz veren oldu ama … diye başladığında telefon görüşmesinde söze ne kadar kırgın ve umutsuz olduğu çok açık belli oluyordu. Vakti şimdiydi belli ki.
Az zaman ver dedik bize. Derdin derdimiz, iyilik adım adım vakti geldiğinde ulaşacak sana ve inşallah kırgınlıklarını da unutturur duasıyla.