Funda K.

Siz hiç kanatsız kelebek gördünüz mü?

Olsam diyorum…

Ah bir çocuk olsam!

Koşsam, koşsam diyorum.

Düşsem, kan revan içinde kalsa dizlerim de

Kalksam, acımasa hiç ve yorulmasam!

Olsam diyorum…

Ah bir kuş olsam!

Uçsam, uçsam diyorum.

Uçsuz bucaksız okyanuslara değse kanatlarım.

Çıksam bulutlara, dağlar, tepeler aşsam.

Olsam diyorum…

Ah bir şair olsam!

Yazsam, yazsam diyorum!

Cebimdeki kelimeleri k/aleme emanet edip,

Cümle cümle dökülse g/öz yaşım, rahatlasam.

Furkan,

Bu satırları kaleme almadan hemen önce detayları almak için görüştüğümde “Siz hiç kanatsız kelebek gördünüz mü?” sorusuyla boğazımı düğümleyen Funda Hanımın can paresi ve şimdi on üçünde ama daha bir yaşında abla olan Habibe Eda’nın tek kardeşi.

Çok şen, candan ve akıllı bir çocuk Furkan gerek aralarında bir yaş olan ablası gerekse akranlarından tek farkı ayak kaslarının onu taşımaması. Ablası okula giderken onun öğretmenleri okulu eve getiriyor. Arkadaşları kan ter içinde, toz toprağa gark olup canhıraş topun peşinden koşarken sokakta o camın ardından g/özlüyor onları.

Kullandığı kortizonlu ilaçlar daha on ikisinde bir çocuk olmasına rağmen 18-20 yaşında birinin kilosuna ulaşmasına sebep olmuş ve ne kadar dikkat etse de anne beslenmesine doksanlar aşılmış bile.

Çok naif, içli ve hislidir Furkan diyor Funda Hanım, gözyaşlarına hakim olmak için iç çekerek. Belli etmez bana üzülmeyeyim diye ama onu eve, dört duvar arasına bağlı kalmak çok üzüyor. Tekerlekli sandalye ile de çıkarmak mümkün değil artık kilosu buna mani oluyor. Sizle yolumu kesiştiren başvuru yolunu gösteren engelli komşuma da söyledim Furkan bilmesin, umutlanır veya olmazsa incinir kanatsız kelebeğim.