Genç yaşta hayatın hep acılı tarafını görmüş yaşamış Gizem Hanım'ın ellerinden tutmak bizim boynumuzun borcudur.
Borçlu mudur acep hep aydınlıkta hüküm süren gün karanlıkların bekçisi geceye. Ya da ayın hilalini yıldız yıldız gerdanına takmış gece güne, dingin anlar ona düşüyor diye.
Biz insanoğlu severiz deli sorular sormayı ve dahi hep de kendimiz vermeyi cevapları. Üstelik bunu kendimizi başkalarının yerine koyarak yaparız ki kestiğimiz ahkam kan revan.
“Ben olsam öyle yaparım… Onun yerinde olsam böyle olur!”
Oysa ne biz oyuz ne de bunun yerinde. “Hep kendini aramalı insan, derdi babam. Derdi de çocuk aklımla bir garip gelirdi. Kendini nerede ve niye arayacaktı ki insan!
Şimdi anlıyorum yüreği mirasım olan adam! Anlatabiliyor muyum bilemesem de anlıyorum. Farkında bile değil çoğumuz en büyük servetimizin kendimiz olduğunun, çok azımız onunla anda ve geç de olsa uyananlar dünlerde yitirdiği benliğini umut bu ya amansızca koşar adım aramakta her yanda. Zor bulmak ama imkansız değil ve az olsa da bunu başarıp ayakta alkışı hak edenler var. Biraz önce okudum bunlardan Gizem kardeşimizin bu satırların yazılmasına sebep mektubunu.
Daha iki yaşındayken anne baba sevgisine hasret kalıp anneannesi sahiplenmiş Gizem Hanım'ı. O da rahmetli olunca anne ve üvey baba şiddetinden kurtulmak için on beş yaşında kurtuluşu evlilikte bulmuş ancak yağmurdan kaçarken doluya tutulmuş. Uyuşturucu batağındaki eşinin, hem kendi hem de şimdi dokuz yaşında olan kızı için uçurum olacağını çok geçmeden anlayan bu kardeşimiz öyle radikal bir karar almış ki özünü fark edince.
"Hep başkasının hayatını yaşadım, hiç görmediğim hatırlamadığım babamın suçunu bana yıkan annemin, hayattaki başarısızlık, korkaklık ve sorumsuzluklarını yok sayıp bana evin hem kadını hem erkeği rolünü biçen sözde kocanın… Ben bunları ben olamadığım için yaşadım."
Peki ya kızı? Gizem Hanımı enkazların altından çıkartan, kendine getiren soru aslında içinde barındırmakta cevabını.
Deriz ya hep, Allah kimseyi boşa çıkartmaz karşımıza kimi mükafat kimi ceza. Sabır da biz insana mahsus şükür gibi.
İşte bu şükre sabrını katık yapan çocuk annemizin elinden uzaktan akraba bir ablası tutmuş. Uzun bir süre evladıyla misafir etmiş evinde, meslek edinsin diye kuaförlük kursuna göndermiş ki çok da yerinde olmuş. Gizem Hanım yıllardır içinde taşıdığı okuma aşkını bu vesileyle yeniden keşfetmiş ve geçen sene girdiği üniversite sınavıyla bu alanda eğitim veren bir meslek yüksek okuluna başlamış.
Bir yandan okulunu okurken bir yandan da evini geçindirmek, kızının okul ihtiyaçlarını karşılamak için merdiven silmeye, ev temizliklerine giden ve iş çıkıp yoğunluk olduğunda çağırıldığı güzellik merkezlerinde part time çalışan azimli annemiz, okulunu başarıyla bitirsin hem koluna takacağı bu altın bilezikle eli ekmek tutsun hem de yıllardır aradığı kendini bulup kendiyle birlikte evladına sahip çıkabilsin diye kulak verdiğimiz çağrısına, "Çabanı değerli buluyoruz ve yanındayız" yanıtını verdik.
Çıktığı yolu açık, evladına adadığı ömrü bereketli olsun inşallah.