Gülcan U.

Yorgun yorgunluklar da!

Umut;

Gücünü c/andan alır,

Rengini yarından...

Her gazel yapraktı unutma,

Vakti geldi de düştü dalından.

Ve ancak;

Geceye sabredince,

Gündüze erişir insan..!

Bazen gördüğünü ve gördüklerindeki hissiyatı tam olarak anlatamamak öyle zor gelir ki insana zira görsel kendi konuşur dile kalmaz hacet.

İşte az önce iki yıldır yerde sürünerek yürümekten ve el arabasıyla taşınmaktan kurtulmamı sağlayacak ihtiyaç duyduğum akülü araç için çok kapı çaldım ama nasip olmadı diyerek bize ulaşan kardeşimizin el arabasında eşi tarafından taşınma anının fotoğrafı da bunlardan.

Gülcan Hanım amansız bir kas hastalığı ile imtihan oluyor ve zaman geçtikçe daha da eriyor kasları güç kaybediyor. “İki yıl öncesiyle şimdi öyle farklıyım ki” diyor. “Hissediyorum… Çok çabuk yoruluyorum, ve eşimle 13-14 yaşındaki iki evladıma yük oluyorum, üzülüyorum!!!” diye ekliyor.

Anadolu’nun küçük bir ilçesinde gündelik işler ve iki ineğinin sütüyle dört kişilik ailesinin nafakasını sağlayan babamız iki evladı ve eşinin bakımlarını da yapmakta.

O bağa bahçeye, gündelik işlere çalışmaya, çocuklar okula gittiğinde Gülcan Hanım’ın eli ayağı da gitmiş oluyor. Bacakları tutmayan ve kollarda da ciddi güç kaybı olan kardeşimizi hayalini kurduğu engelli aracına kavuşturacak dahası işte eşinin, okulda çocuklarının aklının hep onda kalmasının da önüne geçmiş olacağız.