Desteklerimiz bu kez kızıyla bir başına ayakta/hayatta kalmaya gayret eden Gülseren Abla için.
Herkes,
Kendisi gibi sanıyor herkesi.
Herkes iyi,
Herkes güzel,
Herkes duyarlı.
Herkes,
Herkese benziyor!
Herkes şaşkın,
Herkese bunca kötülüğü kim yapıyor.
On bir yıl önce kucağında kundakta bir yaşında kızıyla kapımızı çaldığında tanımıştık Gülseren Ablayı. Zorlu bir çocukluk, gençlik sonrası zor bir evlilik ve artık sadece kendi için değil canından can olan evladı için de sağlam durma zorunluluğu.
Bu süreçte imkanlar dahilinde yanında olduk, destek aldığı başka kurumlar da oldu. "Az olsun helalinden olsun" dedi, o da çalıştı. Merdivenleri vardı haftalık sildiği, ara ara iş çıktıkça evlere de gitti temizliğe. Kendisinin ve eşinin ailesi uzak, hem ilgi hem de mesafe olarak.
-“Dön ama kızını getirme dedikleri gün o kapı kapandı bana” diyor. Ve “Aç kaldık kalmadık değil ama bulduk buluşturduk. Hiç ummadığımız anlarda, olmayan kapılar açıldı, hep açık kalması gerekenlerin kapanması gibi. En zoru açıkta kalmak korkusu, nereye giderim, kimin kapısını çalarım…” oluyor derin bir sessizliğe bürünmeden son sözleri.
Salgın sürecinde tek gelir kaynağı olan gündelik işler kesilince ne kira ne de faturalara yetişebilmiş. Birken iki, ikiyken dört olmuş. Elektrik kesilmiş, diğerleriyle ilgili kesim ihbarları gelmiş. Ama onu en çok korkutan “Bu ay da ödeyemezsen kiranı, boşalt kızım evimi” deyişi olmuş ev sahibinin.
Yavaş yavaş normale dönmeye başlayan hayatla birlikte onun da işleri açılacak inşallah. Ama yıllarca emek vererek, tek başına Allah’ın izniyle on iki yaşına getirdiği evladıyla kurduğu düzeninin bozulmadan korunması lazım.
Bir dokunuş iki hayat, bir u/mutlu bekleyiş herkesi kendi gibi sanan güzel yüreklerden.