Hacer A.

G/özümüzün aynı yöne b/akmasından konuşmadan anlaşmamız..!

Ağlıyorsa bulutlar;

Çiçeklerin gülme vakti gelmiş demektir.

Her insan aynı etten kemikten de,

Bazılarını farklı kılan hayata verdikleri emek ve taşıdıkları yürektir.

Hacer Abla, elli yedisinde, sağ tarafı tutmayan %75 oranında engelli raporu olan kocaman yürekli bir anne. Sağ kolu hiç kullanamıyor, aynı taraftaki ayağının üzerine ise sadece basabilmekte ve hem kendi hem de şimdi lise ikinci sınıfa giden, tedavi ve kontrolleri süren ileri derece epilepsi hastası olan kızının hayatını Mevla’nın izniyle tek başına üretmekte.

Yıllar önce onu sağlık sorunları arttı diye bebesiyle yüz üstü bırakıp giden ve şimdi ne bir destek ne de bir haber olmayan eşiyle evlenmeden çağrı merkezinde çalışmış yıllarca. O günlerdeki emeği şimdilerde ona ışık olmuş. Engelli durumu da göz önünde bulundurulup eksik kalan sigorta günlerini ödediğinde emekli olacak ablamız.

-“Çok olmasa da elime düzenli bir maaş gelir, geçinir gideriz. Üç ayda bir yavrumu komşu şehre tedaviye, kontrole götürme vakti gelince acaba destek, yardım bulabilecek miyim diye içimi yakan korkuyu yaşamam.” dedi o.

Konuşamadık zira hem düğümlenmişti boğazımız hem de onu üzmemek için yaşaran gözümüzü kaçırma telaşındaydık. Ve neden sonra toparlayıp kendimizi

-“Borcun bizim” dedik. Az biraz zaman ver bize.