Çocuklar, u/mutlu yarınların yürekli yolcuları.
Hey kardeşim!!!!
Bir dakika sadece bir...
Kapat gözlerini ...
Kalk yürü hissetmeden bacaklarını, tutunmak istediğinde duvara ellerinin olmadığını fark et. Yardım çağırmak için bağırdığında konuşamadığını ...Duyma, duyama, bu kara sessiz bir rüya..!
Hey kardeşim!!!
C/anda yaşadın ya bu duyguları. Her saniyesinde içselleştirerek engelli kardeşlerinin hissiyatlarını.
Hiçbir engel hiç bir şey için engelleyemez seni...
Görmeyene göz, duymayana kulak, konuşamayana dil ve yürek yürek koşan ayak "ÖZ"ümüz, bizi gerçek engelli yapacak tek uzvumuz.
Özünde engel barınamayanlara selam olsun!!!
Sevgi engel tanımaz...
Adana/Kozan’dan Hatice Kardeşimiz dokuz yaşındaki oğlu omurilik felçli yavrusu Bilal’in okuluna gidebilmesi için ihtiyaç duyduğu akülü engelli aracı ihtiyacını anlatma gayretinde olduğu mektubunu okurken düşündüm de şöyle yukarıda bahsettiğim hali ruhiye içinde. Ne çok şükür sebebimiz var her anımıza.
Mektubunu “Bir yıldır kullandığımız elimize geldiğinde zaten çok eski olan araç bozulalı bir ay oldu ve Bilalimi kucağımda taşıyorum evden okula, okuldan eve”diyerek sonlandıran annenin de yerine koyarak kendimi onun
g/özünden bakarak yazıyorum bu satırları.
Bilal’e o araç ulaşana kadar annemiz yavrusunu biz de bu sorumluluğu taşımaya devam edeceğiz.