Enkazındayım dilinin nice vakittir,
D/uyuyor k/alem de k/ulağı s/ağır.
Haber s/alalı çok oldu, dumansız yanıyor içim,
Bu isyan değil teslimiyettir.
06 Şubat gecesini sabaha bağlamaya çalışırken zaman, 04:17 keşke dursaydı hayat o an. Teker teker bıkmadan, yorulmadan, durmadan kaybettiğimiz canları, geride kalan gözü yaşlı, nine, dede, hala, teyze, amca, dayı, abla, abi, baba, anne ille de bebekleri uyandırsam, kucaklasam, sırtlasam bin bir emekle yaptıkları, aldıkları, yuva olsun diye kurdukları yaşamlarının üzerine yıkılacak evlerden çıkartsam.
Hatun Hanım’ın hikayesini dinlerken yaşlı anne ve babasıyla birlikte yanlarına sığındıkları kız kardeşinden depremin ertesinde yazdığım satırlar ve o an geçti zihnimden. İki kulağı da hiç duymayan kardeşimiz o gece yetmişli yaşlarında anne babasıyla yarı enkaza dönen evlerinden kendi imkanlarıyla çıkmışlar. Ayağı yıkılan duvarın altında kalan annesinin kırıkları olduğu iki gün sonra İstanbul’da evli kız kardeşine geldiklerinde anlaşılmış. Şükür iyi şimdi tedavisi yapılmakta.
Uzun yıllar sessizliğin esaretinde olan dünyasını sedaya kavuşturan geçen yıl kulaklarından sadece birine temin edebildiği işitme cihazı enkazda kalınca Hatun Hanım yine tamamen duyamaz olmuş.
Bu projede zaman zaman cihaz temini ettiğimiz işitme merkezi ile görüştük. Her iki kulağının da ihtiyacı olan cihazlar için hem kontrol hem raporların yenilenmesi nokrasında kardeşimize rehberlik edecekler ve inşallah kısa bir süre sonra da her iki kulağı da takılacak cihazlar marifetiyle duyuyor olacak.
Onun sessiz feryadını duyurana şükürle geçmiş olsun güzel ülkemize.