İbrahim Çevikbaş

Yüreğinden vurgun yemişti komiser Murat. Bir de etrafa rahatsızlık verdiği gerekçesiyle şikâyet olunan ailenin hayatını görünce, vurgun üstüne vurgunlar yaşadı vicdanında.

Telefonla 155 e gelen bir ihbar üzerine her günkü gibi rutin bir görev için çıktı yola. Antalya´nın kenar mahallelerinden birinde, çadır kurmuş bazı vatandaşlar etrafı rahatsız ediyorlarmış. Komşular da sarılmış telefona, emniyetten bu duruma müdahale etmesini istemişler. Görev görevdir, kavgaya da, cinayete de, bunun gibi şikâyetlere de müdahale etmek emniyet mensuplarının tabii görevi. Verilen adrese yaklaştı iyice. Gözü adres soracağı birilerini aradı etrafta. Biraz ileride yürüyen, okuldan geldiği kıyafetinden anlaşılan bir kız vardı sadece adres sorabileceği. Zaten etrafta çok da yapılanma yoktu. Lise çağındaki kızın yanında durdu, daha sonra aklına her geldiğinde içini yakan cümleyi kurdu hiç düşünmeden. "Buralarda çadırda yaşayan Çingeneler varmış, biliyor musunuz?" Bir arabaya, bir soruyu sorana, bir de yere baktı utangaç haliyle liseli kız. Ve yine daha sonra her aklına düşünce yüreğini delen karşı cümle döküldü kızın dudaklarından. "Orası bizim evimiz amca." Yüreğinden vurgun yemişti komiser Murat. Bir de etrafa rahatsızlık verdiği gerekçesiyle şikâyet olunan ailenin hayatını görünce, vurgun üstüne vurgunlar yaşadı vicdanında. Telefonda söylenenlerin tek doğru olanı, ailenin çadırda yaşıyor olmasıydı. Bunun dışında, yoksulluk, mağduriyet, dram ve vefa vardı hikâyenin devamında. İbrahim Bey, askerde arkadaş kurşunuyla yaralanmış, bir ayağını kaybetmiş. Arkadaşı zarar görmesin diye, kendi silahının üstüne düştüğünü söylemiş. Asker dönüşünde maaş bağlanmasını beklerken, açılan askeri mahkemede mahkûm olmuş ve hapis yatmış. Hapis sonrası evlenmiş. Isparta´da lokantalarda çalışmış birkaç yıl. Ancak protez ayak üzerinde tek ayakla dayanamamış lokanta işine. Sonra Antalya´nın yakın köylerinden birinde bakıcılık işi bulmuş. Ama iş sahibi barınma için çadırdan başka bir imkân sunamamış. Olsun demişler, iş olsun da, çadırda da kalırız. Birkaç yıl çalışmışlar sabırla. Köyde çıkan bir yangında, çadır ve içinde bulunan her şeyleri yanmış. Canlarına bir şey olmamış şükür. Başvurmuşlar devlete. Çadır karşılığı bir çadır daha verilmiş kendilerine. Isparta´nın köylerinden alışıklar çobancılık işine. Ancak tek bacak artık çekmiyor dağı taşı dolaşma işini. Bu sefer sera işleri yapan bir başkasının arazisine kurmuşlar çadır evlerini. İbrahim Bey kendi çalışamıyor. Aslında Akdeniz anemisi hastalığı da olan eşi Ayşe Hanım, serada olursa yevmiye işine gidiyor. Bütün hayatları, hasta bir kadının haftanın bazı günlerinde gidebildiği yevmiyeye bağlı. Dört tane çocuk, iki tanesi okula gidiyor, bir tanesi okul çağına gelmiş ama henüz gidememiş. En büyükleri, Komiser Murat´ın yolda adres sorduğu liseli Hatice. Yıllardır çadırlarda geçmek zorunda kalan bir hayat. Annesinin anlattığı kendi öykülerini geçirdi zihninden genç emniyet görevlisi. Anneannesinin kucağında, terk edilip Antalya´dan Konya´ya uzanan zorlu bir yolculuk ve evsiz barksız geçen uzun yıllar. Şu an karşılaştığı fotoğrafı ve hikâyeyi görünce, annesinin anlattıkları bir kez daha canlandı gözünde. Müdahale için geldiği haneye konuk oldu. Ve sonra defalarca tekrar geldi ona geçmişini hatırlatan bu adrese. Her geldiğinde eli de boş gelmedi. Bu ailenin çadırdan kurtulup, başlarını sokabilecekleri küçük de olsa bir eve kavuşmaları için bireysel bir mücadele başlattı Komiser Murat. Çevresinden, eşinden dostundan, yakın akrabalarından yardım istedi. Aldığı taahhütler ancak küçük bir arsa almaya yetiyor. Çok kapılar çaldı ama sorunu çözecek bir olumlu cevap alamadı. Bir vesile ile Deniz Feneri ´ne düştü yolu. Hikâyesini ve projesini anlattı. Bu güzel insanın yüreğini ve gözyaşlarını verdiği bu hikâye mutlu bitmeli. Bu mağduriyetin çözümü için bir şeyler yapmak isteyenler, yan taraftaki bağış kutusundan bağış yaparak destek olabilir, Deniz Feneri Antalya Temsilciliğinden, 0242 311 60 88, 0541 311 60 90 numaralı telefonlardan bilgi alabilirler. Haydi!
Önemli: bir Hayat Kurtar Projesine dahil edilen ihtiyaç sahipleri için belirlenen ve toplanan miktarın, ihtiyacın giderilmesinden sonra artması halinde, kalan kısım benzer ihtiyaç sahipleri için kullanılmaktadır.