Kendisinedir insanın en uzun, en zorlu, en özel ve güzel koşusu.
Ve insan, insanla kolaylıkla aşar en gizemli, en karanlık, en sarp ve bilinmez yolu.
Yoruldum dedi:
Gününü gün etme aymazlığında,
iyi şeyleri kendinden, zorlukları başkasından bilen,
hayatın bir sınav olduğu gerçeğinden bihaber,
insan olma sorumluluğu ile hiç yolu kesişmemiş, denk gelindiğinde de hasbelkader fark edememiş, bir adım ötesi uçurum, gülistan görünümlü dikenliklerde ömür tüketen ve dahi tükenen yürekler karanlıklara hapsolup kaybolmasın diye yanan ankaların azminin sonuçsuz kalmasına şahit olmaktan.
Yoruldum,
yoranların akıl almaz dinginliği,
huzur için can verenlerin bu kadar kolay hiçe sayılmasından.
Yoruldum..!
Atmış altı yılın yorgunluğunu böyle dile getirmekte %83 KOAH rahatsızlığı olan ve artık neredeyse hemen her adım sonrası dakikalarca durup dinlenmek zorunda kalan eskinin mahalle ve yerel futbol takımlarının aranan forveti İbrahim Ağabey.
Şimdi kendisi gibi ileri derece sağlık sorunları olan atmış üç yaşındaki eşiyle birbirlerine can yoldaşı olan ağabeyin tek geliri engelli maaşı tek mutluluğu da ilçe takımındaki yönetici ve oyuncu gençlerin onun deneyim ve birikimlerinden yararlanma istekleri.
Geçmişi anlatırken iki damla yaş süzülüyor yanaklarından, sesi boğum boğum oluyor da o konuşmaya devam ediyor. “Bazen günlerce insan yüzüne hasret kalıyorum. Ev ile merkezin arası uzak, ulaşım yok, benim yürümem de imkansız ki kapıya zor çıkıyorum. Bir engelli aracı, elektrikli bisiklet hayatla bağım olur. Pazar kurulduğu gün iner alışverişimi yapar, Cumaları cemaate kavuşurum. Arada gençlerin antrenmanlarını izler mutlu olurum.”
“İnşallah” dediğimizde durup bakıyor uzun uzun, sonra göz yaşlarını saklamak için bir o yana bir bu yana çevirirken başını “Eski dostlar aralarında üç beş bir şeyler topladılar ama burada herkes gariban ihtiyacın yarısı bile olmamış. Eğer yardımcı olabilirseniz kalanına dünyaları verirsiniz bana.” oluyor son sözü.