Lalizer Teyze, işte burada! Birlikte amin dediğimiz duan Hakka, yürek sesin evlatlarına ulaştı.
Limanlarımızın köhneliği, gemilerimizi u/mutlu seferlere uğurladığımızdan!
Lalizer Teyzemiz yetmiş yedisinde bir çınar. Gölgesinden, hayat tecrübesinden yararlanmak bir nimet ama o gün yüzüne çıkmayalı, insan içine karışamayalı yıllar var.
%92 ortopedik engelli ve “şükür” diyor nasılsın sorumuza, şükür evladım her halimize.
-Kaç yıldır çıkmadın bu evden, bahçeden teyzem diye sorunca arkadaşım.
Durdu şöyle bir … !
Usulca biz görmeyelim diye silerken g/özünden s/üzülen yaşları, “Emmini Hakka yolcularken gitmiştim ah oğlum en son köyün öte başındaki mezarlığa” Yormadık onu aslında bilir de üzmekten korktuk ne zaman rahmetli oldu amca sorusuyla. Elimizdeki evraktan aldık cevabı ve gördük ki 29 Ocak 2018’den bugüne tabiri caizse tam üç yıldır mahpus ulu çınar burada.
Allah rahmet eylesin Lalizer Teyze mekanı cennet olsun Musa amcamızın diyerek konuyu kapatıp daha u/mutlu şeyler konuşmak arzusuyla dedim ki:
İster misin Allah’ın izniyle Deniz Feneri’nden evlatların vesile olsa bir akülü araç ayarlasak sana da rahat rahat çıkabilsen köye…
Yine durdu, baktı baktı yüzüme..! O sustu da aslında çok şey anlattı, duyabilene.
Hafifçe ellerini kaldırdı semaya, duaya dururcasına ve üzerine ne dense boş olacak sözler döküldü dudaklarından.
-Haniii nerdee yaaa!!!