Mehmet Y.

Yangın, ateş sadece düştüğü yürekleri yakmadığında söner!

Dünün şükrü sabırla ulaşır yarına,

Yorulmazsın inan;

Umut at yürek yangınının harına.

Düştüm diye duracak mısın?

Tut uzanan eli;

Bilemezsin ki nasıl ihtiyacı var duana.

Bir baba, günleri gecelere geceleri günlere ekleyerek ekmeğini kazanıyor.

Bir anne, evini yuvasını bereketli elleriyle her gün yarınlara taşıyor.

Üç güzel yavru, anne ve babasının güvenli kollarında, neşe içinde kahkaha içinde hayata tutunuyor.

Ocaklarında her gün karınca kararınca bir şeyler kaynıyor.

Umutlar…. ve yarınlar için.

Ta ki o kara gün gelinceye kadar.

Sobadan sebep bir yangın çıkıyor evlerinde.

Tüm ev bir anda kül oluyor.

Koşuşturmalar, çığlıklar, su kovaları, yardıma gelenler…

Nafile…

Daha da acısı, 6 yaşındaki güzel kızları minik yavruları da kurtarılamıyor ve vefat ediyor.

Acı büyük…

Bu acıya hangi merhem sürülür bilinmez.

Ancak karınca misali destekler ile diğer yavrular için, o acılı baba ve acılı anne için.

Yeniden evlerini yapabiliriz.

Köy halkının destekleri ile Mehmet beyin nasırlı elleri o evi yeniden yapıyor.

İnşaata başlandı. Tamamlanması için imecemize ihtiyaç var.

Fatmayı geri getirmek değil ama kül olan evlerinin yerine yenisi hep birlikte inşa etmek mümkün.