Melek A.

EYLÜL..!

İnsanı insandan ayıran özelliği,

Ne yüz ne göz güzelliği.

Kimimiz yürek kimimiz kalp diyoruz ya hani,

Sadece gönle girerse ölümsüzleşir cümle fani.

Çocuklar; bizim çocuklarımız… Karagözlü, güler yüzlü, esmer, sarışın… Hepsi paha biçilmez, hepsi birbirinden değerli. Yürekleri kendileri gibi küçük ama herkesi sevebilecek kadar kocaman. Dünyayı sığdırıyorlar içine… Sevgileri karşılıksız, çıkarsız. Seviyor ve öğretiyorlar sevmeyi.

Çocuklar; bizim çocuklarımız… Tek farkları hayatları ve hayatın onlara sunduğu imkanlar. Kimi balı böreği elinin tersiyle itecek kadar doymuşluğa ulaşmışken kimileri bunları hayal dahi edemiyor. Bir giydiğini bir daha giymeyen; 50 öğrenciye bir öğretmenin düştüğü okulların şanslı sayıldığı günümüzde her ders için ayrı bir öğretmenden özel ders alan çocukla, üç bayramdır istediği giysileri annesi alamadı diye bir daha dile getirip onu üzmek istemeyen, sırasını iki arkadaşıyla paylaşmaktan gocunmadığı gibi kalemini silgisini de paylaşan çocuk arasındaki terk fark işte bu imkan eşitsizliği.

Çocuklar, bizim çocuklarımız, aslında yarınlarımız. Onlara yatırım geleceğe yapılmakta. Bu kocaman yüreklerin bedenler büyüdükçe küçülmemesi için önce sevgiye ihtiyaçları var. Ailede, sokakta ve ille de okulda. Her şey sevmekle başlar, sevmekse yürekte. Kendini sevmek, ailesini, arkadaşlarını, okulunu, işini, ülkesini, dünyayı ve bu sevgi paylaşıldıkça büyür; kartopudur çığ olur. Duyarlılık katar insana, bu sevgi tohumu düştü mü yüreklere binlerce yeni fidan yetişir.

Eylül on iki yaşında 6. Sınıf öğrencisi. Akran ve arkadaşlarından onu ayıran bir gözünün olmaması ve onu kaybetme nedeni olan kanserle mücadelesinin devam edişi sadece yoksa o da şen şakrak gülen oynayan küçücük bedenindeki kocaman yüreğiyle bizim çocuklarımızdan biri.

Annemiz Melek Hanım, dört evladından ikisinin şifa arayışından kendi sağlık sorunlarını unutmuş. Azmi ve çalışkanlığıyla bütün sorunları tek başına aşıyor aşmasına ama yok olası yokluk bağlıyor elini kolunu. Eşi iki yıl önce hastalığını bahane ederek terk etmiş onu ve en büyüğü on altı en küçüğü yedi yaşında olan dört çocuğunu. O gün bu gündür hem ana hem baba evlatlarına, hepsini okutuyor. Evin ablası annesinin yıllardır uğraştığı ve hala devam eden zehirli nodül ve kardeşinin bir gözünü kaybetmesine neden olan kanser hastalıkları ve en son babalarının onları terk edişlerinin yükünün altında kalan yaralı ruhunu gün yüzüne çıkaramayınca psikolojik destek alıyor bir süredir. İyi olacak önce liseyi bitirip sonra da istediği üniversiteyi kazanıp anne ve kardeşlerine bakacak mesleğini eline alınca.

Muş’tan belirli aralıklarla kontrollere geldiği İstanbul’da göz protezi takılacak Eylül bize gönderdiği ve yukarıda gördüğünüz fotoğrafın altına fazla söze gerek bırakmayacak şu notu düşmüş.

“Göz göze gelmeyi özledim gözümle!”