Gurbetin acısı vatandan uzaklıktan çok kalabalıklarda yalnızlık hissiyatında yaşanır.
Sırılsıklam hasretin yangını,
Buram buram tüten özlem.
Sıla, gurbete sürgün
Yaban/eller olunca insanın gerçek vatanı!
Muhammed otuzlu yaşlarda çocukluk çağında daha sekiz yaşında gelmiş ülkemize Arakan’dan. Ailesinden kim kaldı hayatta bilmiyor, hiçbirinden haber alamıyor. "Burada hiç gurbetteyim hissi yaşamadım çünkü hiç yalnız olduğumu hissettirmediniz bana" diyor da… “Gözlerinden özlemle süzülen iki damla yaşı istese de saklamak beceremiyor.” Üzmek istemiyoruz daha fazla onları, oraları sorup.
Muhammed’in eli kolu bağlı zira gitmek istese de Arakan’a ne imkanı var ne de sağlığı buna müsaade ediyor. Altı ameliyat sonrası anca bu hale gelen ve tedavisi devam eden ayağındaki çocukluğundan kalma yara geçene kadar sabretmeli biraz daha.
İş ve dahi çalışma imkanı olmadığı için tamamen yardımlarla tutunuyor hayata. Sağlığında hızlı bir ilerleme kat edilmemesinin bir nedeni de hem beslenmesi hem de yaşadığı barakanın pek de uygun ve hijyen bir yer olmaması.
Vakti şimdiymiş sizlerle yolunun kesişip, hayatına dua ile dokunulmasının. Ramazan’ın arefesindeyiz ya belki ilk iftar sahura yetişmez ama niyetimiz onu en kısa zamanda daha insani bir yere evi için gerekli tüm eksikleri tamamlayarak taşımak ve tedavisi için gereken ne varsa yapmak. Antep'te başlatılan imeceye katılarak.
