Zor zamanları anlatmak da zor yaşamak gibi!
Y/araladım gönlüm seni,
Y/araladım ellerimle.
Lokman değilim şifa bilmem,
Gizli devayı ararım kendi derdimde.
Kırklı yaşların sonlarında yedi ve on yaşında iki yetim kızana iki yıldır hem ana hem baba olan Nezahat Abla.
“Çok direndim, çok düşündüm hakka mı girerim acaba diye size yazmadan, yardım istemeden önce diyor. Diyor da susuyor uzun uzun. Belli almaya, istemeye alışık olmadığı. Burası, bizler ve tüm yardım edenler sizler için varız. Hepimizin elinden dara düştüğümüzde tuttu iyiler hayat yolunda. Sakın öyle düşünüp ne kendini ne bizi üz... diyoruz biraz rahatlıyor. Yakında kapanınca sağlığında eve yaptığı borç rahmetlinin maaşı yeter bize ama…”
Zor bir görüşme oldu ikimiz içinde ama inşallah birlikte tez zamanda derde deva olmak koşacak sizlerle derin bir nefes aldıracağız Nezahat Ablaya. Rahmetli eşinden kalan maaşının bir kısmı onun ilk hanımına kalanı da sağlığında alınıp şimdi başlarını soktukları evin borcuna gitmekte.
“Bilirler severler beni ama herkes zorda ramazanlarda çok fitre, zekat geldi yine gelir inşallah. Bu vakte onlarla geldim, bir kavuşabilsem mübarek aya…”
Hiç merak etme abla dedik, sen hiç merak etme bu aydan tezi yok Ramazan’a kadar bizim borcumuz rahmetlinin yetimleri için aldığı evinin borcu. Maaşı da anca yeter zaten, faturalar, evin ihtiyacı ve iki çocuğun okuluna.
Şaşkınlığını da saklayamadı, kederini saklayamadığı gibi…İki damla yaş s/üzüldü g/özünden ama bu defa endişe ve üzüntüden olmadığı aşikardı.
Biz duyduk size ulaşacak bu dua. “Allah’ım senin rızan için darda kalana kulak vereni sen zorda koyma”