Oğuzhan B.

Sağlık Yardımı

Kanatları varken kaç kişi yürür uçamayanla!

Baktı,

Uzun uzun..!

Derin bir mana vardı yüzünde.

Ve öyle bir sustu ki,

Suskunluk,

Konuştu g/özünde..!

Umut! dedi sonra,

Ne güzel şey.

Bazen bitiyor demek geldi de içimden

Utandım!!!

Ders almaz mısın dercesine gösterdiği

Kiraz dalının çiçeğinden.

Bu umut ve vefa yüklü hikaye 06 Şubat’ta yerle bir olan ve anneciği ile kardeşini alan evin enkazından bu dünyada yalnız kaldım endişesiyle çıkan Oğuzhan’ı anka misali küllerinden doğacaksın diye yüreklendiren arkadaşı Öykü’nün…

Depreme rahmetli anne ve kız kardeşiyle yakalanan delikanlıyı tam iki gün sonra İstanbul İtfaiyesinden ağabeyleri uzun ve özenli bir çalışmayla çıkartmışlar. Ayaklarında ciddi ezikler ve bel altında his kaybı olan yirmili yaşlardaki Oğuzhan’ın hemen sevk edildiği Adana’da başlayan tedavi sürecinde de takipçi olmuş onu yeniden hayata bağlayan itfaiye ekibi. O gece işte olduğu için depremden fiziki olarak olumsuz etkilenmeyen babaya teslim edilmiş genç ve süreç. Başta her şey normal giderken bedenen enkazda kalmasa da ruhen hala eşi ve kızını kaybettiği göçükte olan baba sorunlar çıkartmaya başlamış. Fizik tedaviyi yarıda kestirip Hatay’a dönmüş oğluyla, yerleştikleri konteynır da Oğuzhan’la ilgilenmek şöyle dursun olanların adeta sorumlusu onu görüp savunmasız ve engelli evladına şiddet uygulamış.

Bu süreçte kendisi de depremzede olan ve hastanede kader arkadaşlığı yaptığı ve tedavisinin yarım kalmasını anlamlandıramayan Öykü teması hiç kesmemiş. Olanları, Oğuzhan’ın mağduriyetini resmi makamlara iletmiş, delikanlı ile temaslarını sağlamış. Devreye sosyal hizmetlerin girmesiyle önce bakım evine ardından yarım kalan tedavisi için Adana’ya hastaneye yerleştirilmiş.

Şimdi inşallah kanatların varken koşamayanla yürümek, yürüyemeyenle durmaktır vefa dedirten gönlü güzel kardeşimizin ve onu hayata bağlayan itfaiyeci ağabeylerinin maddi manevi destekleri, hekimlerimizin gayreti ve aslolan Allah’ın izni ile Oğuzhan tedavisini üç-beş aya bitirip yavaş yavaş yürümeye de başlayacak. Öykü ona bu süreçte refakat için daha önce birçok hastaya bakmış, ağzı dualı, eli şifalı bir abla ayarlamış. Kendisi de imkan ve izin oldukça ziyaret ediyor.

Hastane süreci bitene kadar kayıplarına üzülme fırsatı bulamadan hayatta olan can yarısını da kaydeden kendisini kimsesiz hisseden bu kardeşimizin kimsesi bizler olacak, kanatlarımızı kapatıp o uçamaya başlayana kadar yanında yöresinde duracağız.

Dünler var günün, yarınlar anın ardında,

Her salisesinden sorumlusun nefesin nefsi kovaladığı bu hayatta.

Sen sen ol değişme ucuz çıkarlar için ömürlük servet dostlarını,

Uçmaktan yeğdir inan,

Onlar yürüyorsa yürü, koş koşarlarsa, incinir belki görüp gizle iyice kanatlarını.