Bana varmak için biz gerek!
Dar vakitlere sıkıştırmak yetmedi,
Çifte prangalar da vurduk gönüllere.
Uçsuz bucaksız karanlık yollar yürümekle bitmedi,
Mahpusuz zindan zindan firari sürgünlere.
Dursak bir an,
Baksak bizden yana.
Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu,
Görsek, anlatılınca büyüsü bozulur mu diye korktuğumuz mutluluğu.
Gün hiç batmamıştı ki oysa yeniden doğsun,
Çözülür prangalar, ah be insan fark et kendini bir gül ne olursun.
Eliz on altı aylık anne babası onu öpüp koklamaya doyamadan henüz daha yedi aylıkken hastane günleri başladı şifa duasıyla. Zor, uzun ve meşakkatli bu yolda yalnızlığı ve çaresizliği hissetmedim desem yalan olur ama hep taze tuttum umudumu, dualarla güç buldum diyen babamız kuaförlük yaparak nafakasını çıkartıyor her ne kadar bu sıralar evladının şifa arayışı için çalışamasa da. Ne güzel duadır “İnsanla kesişsin hep” sözü. Onlarında karşısına iyi, duyarlı, hasta evlatlarını kendi çocuklarından ayırmayan insanlar çıkmış ki onlardan birisi vesile oldu bize de ulaşmalarına.
Eliz’in kasları eriyor, bunu durdurmak için tedavi görürken inşallah tamamen sonlandıracak tedaviye de ulaşması umut ediliyor.
Biz de kızımız bu süreci en hafif kayıpla atlatabilsin, onun için çok önemli olan fizik tedaviye gün sayısını arttırarak devam edebilsin diye gönül birliği yapmaya davet ediyoruz sizleri.
“Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu” keşke!