Osman A.

Hangimiz sığınmadık bir çınarın gölgesine..!

Gençlik acemice acele acele geliyordu eli kolu dolu dünyanın telaşıyla,

Bilge ihtiyar giderken usul usul yaşamın hakkını vermiş olmanın iç huzuruyla.

Karşılaştılar orta yerde, biri yoktu diğerinin dününde, öbürü olamayacaktı berikinin kalan ömründe ve ikisi de bilmiyordu ne kadar yolları kaldı menzile.

Yürüyüp geçtiler b/öyle sessizce...

Kendisiyle yolumuz bir hastanenin Palyatif Servisinde kesişen Osman amca yetmiş beşinde ve yaklaşık iki aydır başta karaciğer olmak üzere birden çok rahatsızlığa bağlı olarak tedavi altında. Emeklilik vb sosyal güvencesi olmayan amcamız hastaneye yatmadan önce de bir bakım evinde misafir kalmış uzun süre.

İki evladı var kendi yağlarıyla kavrulma çabasında ve önce salgın sonra da ekonomik kriz sürecine bağlı işsiz kalan. Tedavinin başında eş dost, akrabalar el tutmuşlar karınca kararınca ama bir ayın sonunda gerek tetkikler, gerek medikal malzemeler konusunda ihtiyaçları borçlanarak halletme gayretine girmişler ki bu hafta vadesi gelen altı bin lira acil borcun varlığını öğrenip koca çınara sorduğumuzda g/özünde s/üzülen iki damla yaşı görmek yaktı içimizi.

Sen iyi olmaya bak, iyice dinlen, sıkma canını vara yoğa ve tek arzumuz bizi de unutma Hakka açıp ellerini duaya durduğunda.

Hangimiz daralıp, yorulup da sığınmadık nefeslenmek için bir çınarın gölgesine, işte şimdi vakit bir damla su olabilmek o koca çınara.