Bana yoksulu sordular; dedim ki: Herkes!!! Özlemini çektiği şeyin yoksunu değil mi?
Düştüm,
Uzadıkça uzayan bir sabır yoluna.
“Evlat” derdi babam “Evlat”
Hak sıkıntı vermez sevmediği kuluna.
Dayandım..!
Dayandım da yorgunluğuma.
Az kaldı görüyorum,
Ben,
Beni dualarında büyütenlerle şükre yürüyorum.
Hiç susmuyor çağlıyor içimdeki ses,
Sensin işte o sen,
Umutlu yolda yoldaş,
Sensiz olmaz sen varsan tamam herkes.
Çocuk yaşta anne babayı kaybeden Recep kardeşimiz hayatını düzene koymakta bir yuva kurmakta geç kalınca her şey vaktine esir ya otuzlu yaşların ortalarına doğru kendi akranı ve kendisi gibi hem öksüz hem yetim bir ablamızla birleştirmiş hayatını.
Günlük işlere giderek nafakasını çıkartan Recep uzunca bir mektup yazmış bize evlat hasretini ve bu yolda tedavi için yürüdüğü yolu anlatan. Hak nasip edecek önce, ol diyecek de olacak ve inşallah hayatta birbirlerinden başka kimseleri olmayan kardeşlerimizin yuvası neşe, huzur ve çocuk sesiyle dolacak.
Tüm kontrol, tahlil vb tıbbi işlemleri yapılan kardeşlerimiz şimdi anne baba olmak için gün sayıyor. İnşallah yıl bitmeden tedavileri tamamlanmış, Mevlam gönüllerine göre versin yaz çıkmadan da yavruları kucaklarında olacak.