Bazen beklemektir en büyük sınav çok zor olsa da bu sabrı asla elden bırakmamaktır şifa.
Gecenin karanlığı değil mi ki gün doğana kadar.
Düştüm,
Uzadıkça uzayan bir sabır yoluna.
“Evlat” dedi babam “Evlat”
Hak sıkıntı vermez sevmediği kuluna.
Dayandım..!
Dayandım da yorgunluğuma.
Az kaldı görüyorum,
Ben,
Beni dualarında büyütenlerle şükre yürüyorum.
Hiç susmuyor çağlıyor içimdeki ses,
Sensin işte o sen,
U/mutlu yolda yoldaş,
Sensiz olmaz sen varsan tamam herkes.
Bu satırlar geçen yıl SMA tedavisini alıp sağlığına kavuşan Talha Çınar için yazılmıştı ve şimdi dokuz aylık olan aynı derde düçar, daha yolun başında olan Muhammed Eymen’in hikayesi önüme gelince tekrar anımsadım şifa duasıyla.
Muhammet Eymen üç kardeşin en küçüğü dokuz ve dört yaşında iki ablası var şükür ki onlar sağlıklılar. Günlük işlerle ailesini geçindiren babası onun hastalık tanısı koyulduğundan beri işe de çıkamıyor. Muhammet uzun süre hastanede yoğum bakımda kaldıktan sonra evde yoğun bakım ünitesi kurulup eve çıkartılmıştı ama üç gün önce yükselen ve düşürülemeyen ateşe bağlı olarak tekrar hastaneye kaldırıldı. Kesin tedavisine kavuşana kadar bu git geller devam edecek belli ki. Bu süreçte hızla devam eden kas kaybını yavaşlatmak için gerek hastanede gerekse evde olduğu süreçte fizik tedavi almalı.
Eş, dost, akrabalar yanında ondan haberdar olan ve daha önce bu hastalıkla savaşmış gerek sağlığına kavuşmuş gerekse kaybedilmiş evlatlarımızın sevenleri ve gönüllüleri de onun için tek yürek olmuş durumdalar. Biz de bu güldüğünde güller açan güzel Muhammet Eymen için tez vakitte şifa bulsun duasıyla birleştirdik gönüllerimizi.