Şükran Hanım yaralı bir anne. "İçim kan ağlayarak yazıyorum" diye başlayan mektubunda kendi durumunu anlatmaya çalışmış sonradan öğrendiği yazıyla.
Şadiye Hanım her sabaha ağrılarıyla merhaba diyor. Her sabah, yataktan kalkıp, yan odaya geçene kadar, kilometrelerce koşmuş bir insan gibi yorgun düşüyor.. Eşi de her sabah aynı manzarayı görmenin verdiği muzdariplikle boynu bükük gidiyor işine. İş dediği de, köyün koruculuğunu yapmak. Bitlis, Adilcevaz´da bir köy. Düşünüyor, vardır bir hal çaresi bu hastalığın diyor ancak, daha adını bile bilmiyorlardı ki! Doğup büyüdüğü bu topraklar onlara dar geliyordu artık. Oğlu da büyümüş okul çağına gelmişti. O da her geçen gün annesinin halini daha iyi anlıyor, "bir şey yapamaz mıyız baba?" demekten başka da elinden bir şey gelmiyordu.. Ve bir karara vardı İkram Bey. Bu derdin dermanı, İstanbul´dadır, hekimler doktorlar, hastaneler, boşa değil ya, elbet bir çare olurlar bize de deyip, geldi İstanbul´a. Hastalığın adı da belli odu, lenf kanseri. Sürekli ilaç ve tedavi gerekli, göğüs kemiklerine kadar yayılmış, hastalık Şadiye Hanım´ın... Tedavisi mümkün, ameliyat şart, sonrasında ilaç. O güne kadar belki, ömür boyu böyle yaşayacağını zanneden, Şadiye Hanım bu umutla hayata daha farklı bakmaya başladı şimdi. Şadiye Hanım´a hayat vermek, bir ailenin yuvasını şenlendirmek parmaklarınızın ucunda... Ne dersiniz? Şadiye Alkan için gereken miktar toplanmıştır. İlginize ve desteğinize teşekkür ederiz.
