Semih K.

Ölüm Bizim için!

Az önce dünlerde kendimi gördüğüm Semih kardeşimle kısa ama ömrümce unutmayacağım bir görüşme yaptık.

Sekiz yıl önce babasını ebediyete uğurladıktan sonra hayata tutunmak, okumak için nasıl çabaladığını ve çok şükür ki bu yolda ne zaman daralsa Mevla’nın bir kapı açtığını anlattı. Çorum’dan kalkıp Mersin’e eğitiminin peşine düşen ve okurken aynı zamanda okul, barınma vb ihtiyaçlarını karşılamak için part time işlerde çalışan Psikoloji 1. Sınıf öğrencisi Semih konuşurken aşağıda sizlerle de paylaşacağım ilk karneme bir hafta kala okumamı çok isteyen babamı kaybettikten sonra okulda ilk günümde zihnime mıh gibi kazınan anım canlandı gözümde.

Çok küçüktü çocuk;

Babası da bir o kadar genç...

Daha bir hafta olmuş olmamıştı ölüm gelip çatalı...

Ne yapmalı, nasıl davranmalıydı öğretmen. Cenazeden sonra ilk günüydü çocuğun okulda.

"Sussamıydı" hiç o konuda konuşmasa mı?

Evet evet en doğrusu bu dedi ve ... Ama ya yanlış anlar kırılırsaydı çocuk, küçücük arkadaşları acısını paylaşırken Ona susmak yakışır mıydı ..?

Çok küçüktü çocuk;

Ayrılık da bir o kadar büyük...

Elini omzuma attı öğretmen...

G/özünün içine b/aktı.

Ölüm dedi ölüm... Bizim için biliyorsun... Ölüm bizim için..!

Anladım sizi, yormayın yüreğinizi, bazen söz bitiyor der gibi salladı hafif hafif başını.

Saçlarını okşayan elini tuttu öğretmenin.

Ve... Ölümü öldürdü çocuğun sözleri...

Gaz lambasına üfler gibi.

"Biz ölmeye geldik.

Ölüm bizim için evet...

Ölüm ölümsüzlüğümüz...

Unutulmadıkça geride bıraktıklarımızla"

h/İÇ/sel k/ALEM/2017

Semih, deprem sonrası uzaktan eğitime geçince okullar dersleri takipte zorlanmaya başlamış ki aslında bu durumdan önce de ihtiyacı olsa da imkansızlıktan ve biriktirmeye çalıştığı paranın bir türlü tam olamamasından hep ertelediği bilgisayar artık çok elzem.

İmeceyle binlerde hayata dokunduğumuz BHK Projesinde Semih ile de imece yaptık. Onda olana ihtiyacı olan cihaz için eksik kalanı biz tamamlayacağız.