Yazdıklarım öğrencisi okuduklarımın…
Yoldayım…
Yüküm, yaşanmışlıklardan yükünü almış yüreğim.
Ağır mı ağır …
Ve ağır mı ağır ilerleyebiliyorum.
Yoldayım…
Son bir adım, son bir nefes…
Yıkıldı içimdeki engeller açıldı kafes,
Dur de durayım artık, ol de olayım…
Yoldayım…
Ne vakit çıktım unuttum,
Ne zaman varırım bilmiyorum.
Bildiğim, derin bir suskunluktayım.
Uzun yıllardır yanında olup destek olmaya çalıştığımız iki evladından eşinin vefatı sonrası zorla ayrı bırakılmış diğer ikisinin hem annesi hem babası Senem Ablamız misafirimizdi bugün hem anlattı hem ağladı, rahatladı.
Yorgundu çok, sağlık sorunları, hayat şartlarından çok çevresindeki insanların duyarsızlık ve anlayışsızlığı yormuştu onu. Korkuyordu, yıllar önce koptuğu evlatları gibi biri lise diğeri üniversitenin kapısında olan oğlu ve kızına da yetememekten. Zar zor denkleştiriyordum yarıdan fazlasını şimdi işleri bozulduğu için destek veremeyen bir hayır severin karşıladığı 1500 lira olan ve her yıl ramazanda toplu ödediğim kiramı.
Yorgundu, arada derin derin iç çekiyor ve devam ediyordu anlatmaya… Ev sahibinin halden anlamazlığından, akrabaların duyarsızlığından, evlatlarının başarılarından ve okuma arzuları ve öğretmenlerinin onları yüreklendirişlerinden… Kesmiyordum ki döksün içini zira belli ki uzun zamandır ya o kimseye açamamış duygularını ya da kimse kulak vermemiş bu içsel feryada.
Telefonu çaldı o ara.8. Sınıfa giden oğlunun öğretmeniydi arayan ve evladının ateşlendiğini, halsiz olduğunu gelip almalarını iletiyordu.
Telefonu kapatırken kendi kendine konuşuyordu Senem Abla ben yokmuşum gibi. “Ah be oğlum yarı aç oruç tutuyorsun, hem okulun var hem bir lokmasın, tutma desem de dinlemezsin ki beni”
Ve ani bir hareketle kalktı oğlum hastalanmış alayım ben okuldan onu. Sizin de başınızı şişirdim helal edin hakkınızı zaten elinizden gelenin fazlasını yapıyorsunuz bizim için daha fazla ne olur, nasıl olur hiç düşünmedim ama bu derdimi de anlatacak başka kimsem yoktu.
Bir emanet getirip bırakıp gider gibi ayrıldı odadan Senem Abla… Biliyordu çünkü derdi derdimizdi ve varsa yapılabilecek bir şey olurdu mutlaka.
Evlatlarını sırtlayıp, onlar okusun, elleri ekmek tutsun kendisi gibi olmasınlar duasıyla düştüğü bu yolda birlikte ulaşacağız inşallah mutlu sona.