Dört Duvardan mı İbaret Sahi Dünya!
Bilmek yetmiyor anlamak da gerek,
Bakmanın yetmediği gibi görmeye.
İşitmek yetmiyor kulak kesilip duymak da gerek,
Yaşamaya atan kalp yeterli ama bizi insan yapan yürek.
Dadaşlar diyarı Erzurum’dan uzunca bir mektup ulaştı elimize. Öyle içten öyle samimi öyle sohbet edercesine candan.
Özetle “Dört Duvardan mı İbaret Dünya?” diye soruyordu. Ne zor cevabının çok kolay olduğunu sandığımız ve dahi bildiğimiz soruların nutkumuzu tutturması.
Sanki adım önüne oturduğum pencereden ufku izlemem için Ufuk konulmuş diyen delikanlı yirmi yedi yaşında ve doğuştan engelli.
Satırları arasına yüreğini gizlemiş sanki öyle ifadeler var ki söze hacet bırakmayan.
Çok iyi bir adam babam, emeği, alın teriyle çiftçilikle kimseye muhtaç etmeden baktı yedi kardeşimle bana bakıyor da. Size yazdıklarımı ona desem, bunca yıl bu dört duvarı mahpus bildiğimi söylesem borç harç ne yapar ne eder yarın alır beni hayata katacak aracı ama ben biliyorum ki daha ablamlar evlenirken aldığı borçları ödeyemediğini ve iki küçük kardeşimi okutmak için canını dişine taktığını.
O anlatmaz, konuşmaz üzülmeyelim diye söylemez ama ben anlarım susuşundan, bakışından farklı bir bağ var aramızda “Çocukluğumdan beri böyle bu kendim yapardım oyuncaklarımı çok niyetlendim ama bir kez olsun oyuncak isteyemedim.
Ufuk kardeşim mektubunu aldı, okuduk, hissettik, yaşadık…
Cevabımız inşallah acele olacak ve sende çok bekletmeden yaz bize sorduğun sorunun cevabını, hep o uzaktan gözlediğin ufuktan bakarken evine:
“Dört Duvardan mı İbaret Sahi Dünya!”