Bana varmak için Biz gerek!
Dar vakitlere sıkıştırmak yetmedi,
Çifte prangalar da vurduk gönüllere.
Uçsuz bucaksız karanlık yollar yürümekle bitmedi,
Mahpusuz zindan zindan firari sürgünlere.
Dursak bir an,
Baksak bizden y/ana.
Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu,
Görsek, anlatılınca büyüsü bozulur mu diye korktuğumuz mutluluğu.
Gün hiç batmamıştı ki oysa yeniden doğsun,
Çözülür prangalar, ah be insan fark et kendini bir gül ne olursun.
Henüz bir buçuk yaşında Alparslan, daha iki aylıkken hastane günleri başladığından onu öpüp koklamaya doyamayan anne babanın ilk ve tek evladı. Mektuplarında, zor, uzun ve meşakkatli bu yolda yalnızlığı ve çaresizliği hissetmedik desek yalan olur ama hep taze tuttuk umudumuzu, dualarla güç bulduk diyen annemiz ev hanımı, her ne kadar bu sıralar evladının şifa arayışı için pek işe çıkamasa da günlük işler ve pazarcılık yaparak çıkartıyordu babamız da nafakasını. Ne güzel duadır “İnsanla kesişsin yolunuz hep” sözü. Onların da karşısına iyi, duyarlı, hasta evlatlarını kendi çocuklarından ayırmayan insanlar çıkmış ki onlardan birisi vesile oldu bize de ulaşmalarına.
Alparslan’ın kasları eriyor, bunu durdurmak için tedavi görürken inşallah tamamen sonlandıracak tedaviye de ulaşmayı umut ediyor.
Biz evladımız bu süreci en hafif kayıpla atlatabilsin, Onun için çok önemli olan fizik tedaviye gün sayısını arttırarak devam edebilsin diye gönül birliği yapmaya davet ediyoruz sizi
“Tutsak da elinden, çeksek çıkartsak içimizdeki çocuğu” keşke!