Zahide Hanım iki çocuğu ile ortada kalmış. Kadın sığınma evinden ayrıldıktan sonra kendi yuvaları için yardım beklerler.
Dünün şükrü sabırla ulaşır yarına,
Yorulmazsın inan;
Umut at yürek yangınının harına.
Düştüm diye duracak mısın?
Tut uzanan eli;
Bilemezsin nasıl ihtiyacı var duana.
On dördünde Azad, hem on yaşındaki kardeşine hem de annesine kol kanat germe çabasında zira baba yok evin erkekliği vekaleti onda. Kolay mı değil, yoruluyor mu? Üzülüyor mu? Erkekler ağlamaz dense de o önce insan olduğu için ağlıyor mu? Evet…
Baba gidip bütün düzen bozulunca ve kalınca sokakta bir süre Kadın Sığınma Evine misafir olmuşlar da misafirliğin kısası makbul sözünün doğruluğunu yaşayıp görmüşler. Şimdi döndüler köylerine derme çatma, yıkık dökük bir kulübeyi yuva bilip şükrederek başımızı sokacak bir dam var dediler. Kışa kadar geçici kaldıkları yer ki zira Iğdır’ın kışı atlatılmaz orada uzaktan bir akrabanın ve hem onun hem eş dostun girişimi yerel kurumların da imeceye katılımıyla küçük bir eve başladılar.
Biz de Azad’ın yüküne omuz vermek, kardeşi ve anneciğinin hayır duasını almak için sizin adınıza kış gelmeden, kar inmeden ev inşallah bitecek diye söz verdik.
.jpg)