Karanlık ne renk, bana öğretebilir misiniz? Denizlerin mavisini, hani şu bahsettiğiniz baharda açan çiçeklerin rengini, ağaçların yeşilini tarif edebilir misiniz bana?
İki Gözlük İki Işık Karanlık ne renk, bana öğretebilir misiniz? Denizlerin mavisini, hani şu bahsettiğiniz baharda açan çiçeklerin rengini, ağaçların yeşilini tarif edebilir misiniz bana? Peki ya kendi yüzümü, aynanın karşısına geçtiğimde seçemediğim yüzümü? Henüz 14 yaşında Zekiye. Görmek istediği o kadar çok şey var ki... Hayalleri o kadar renkli olmasına karşın dünyası öyle karanlık ki. Zekiye Şanlıurfa merkezde, iki odalı eski bir evde yaşıyor. Dayısının ifadesiyle 7 yaşından beri, Zekiye´ye göre kendini bildi bileli sadece hayal edebildikleriyle görmeye çalışıyor hayatı. İlköğretim okulunu 2 sınıftan bırakmasına rağmen derslerinde çok başarılı olduğu için birkaç yıl sonra mektup yazarak öğretmeni tekrar okula çağırıyor ve Zekiye´nin kaldığı yerden devam etmesini istiyor. Zekiye beşinci sınıfa kadar bin bir zorlukla okuyarak altıncı sınıfta tekrar okulu bırakmak zorunda kalıyor. "Gözlerim görebilseydi okumayı çok isterdim" diyor Zekiye. En son kendi imkânlarıyla sekiz yaşındayken doktora götürebilmişler, Kornea nakli yapılması gerektiği söylenmiş. Eğer nakil yapılabilirse gözleri görebilecek. Ama az para değil 8000 YTL isteniyor ameliyatı için. Çok sevdiği halde resim yapamıyor, yapsa bile kendi gönül dünyasında görebildikleri renkler kullanıyor Zekiye. Eline kalem almadan, kâğıtsız resimler çiziyor hayalinde. Şimdiye kadar en çok yapmak istediği, bir defalık olsun gerçekleşmesini istediği bir hayali olduğunu söylüyor bizlere. Kalp gözüyle görüp hissettiği ama belki de fotoğrafını dahi görmediği bir yere Mekke´ye gitmek ve orada Kâbe´yi görmek istiyor. Zekiye bunları istiyor istemesine ama onun hayalleri 8000 YTL´ ye takılıp kalıyor işte. Ne resim yapabilecek renkler, ne aynadaki masum yüzü, ne de yıllardır tek hayalim dediği Kâbe görüntüleri... Kocaman bir karanlığın içinde hala tebessüm eden Zekiye Karanlık dünyasında öylece bekliyor şimdi, İstanbul´da gerekli muayene ve tetkikleri yapılmış olduğu halde tedaviye başlanamadan geri dönüyor memleketine, ailesi buruk ayrılıyor bizden. Giderken bir şey daha ekliyor sözlerine " 1 Ocak benim doğum günüm " diyor . Bekliyor şimdi Zekiye. Ameliyatı için gereken ücretin toplanmasını, aydınlıkla kucaklaşacağı günü bekliyor, ümitle. Kurmaktan yılmadığı hayalleriyle bekliyor bizleri Karanlığına ışık olmamız ve masumane hayallerini gerçeğe dönüştürmemiz için, siyahının üzerine başka renkler katabilmemiz için uzatacağımız ellerimizi bekliyor. Karanlık geçen 14 yılın ardından belki de yeni gireceği yaşında iki gözlük evinde iki göz ışık bekliyor.
